Milford Sounds

Maandag 13 januari
Hetzelfde ochtendritueel als gistermorgen. John die om kwart voor 7 op de deur klopt om ons te wekken. We halen onze spullen uit de droogruimte, alles is prima droog behalve onze schoenen helaas, maar een kniesoor die daar op let. Een prima Engels ontbijt voor de broodnodige energie want ook vandaag wordt er weer gewandeld. Mijn blaren worden opnieuw vakkundig behandeld door Tom, dus ik kan er weer tegenaan.
Een van de Russische jongedames gaat vandaag zowaar mee. Beiden zijn voormalige modellen en ze bewegen alsof ze op de catwalk lopen. Ik vermoed dat hun verwachtingen van deze tour toch iets anders waren. Laura heeft wat merchandise op tafel uitgespreid en ik koop een boek over de pioniers, geschreven door een van de dochters van de Mc Kinsey familie die in de baai heeft geleefd. Vanuit het perspectief van een vrouw spreekt me dat wel aan. Haar ontberingen waren niet te vergelijken met onze luxe problemen! Tom heeft een aantal van zijn verhalen ook uit dit boek gehaald. Voor Maarten een pet met logo van de Hollyfordtrack.
Dan worden we met de boot afgezet op Martin's Bay een smalle strook duinen en zand waar de familie Mc Kinsey met hun kinderen lange tijd gewoond hebben. Er valt opnieuw bui. We raken er aan gewend. We verkennen het duingebied met een lagune waarin whitebait visjes zwemmen, zien de resten van de nederzetting van de pioniers familie en luisteren opnieuw geboeid naar de verhalen van Tom, terwijl we proberen de vervelende sandfly's op afstand te houden. Het is gelukkig droog geworden en de zon doet zijn best. Na de duinen komen we op een lange strook strand waar het heerlijk wandelen is. Ik verzamel een paar schelpen als aandenken aan deze mooie tocht. Rond half 12 worden weer opgepikt door Trevor met de boot en staat de lunch klaar. Na 10 minuten landt de eerste helikopter. Onze gidsen gaan als eerste mee samen met een heleboel vracht. Alle bevoorrading van de lodges, zoals eten, maar ook de gasflessen om te kunnen koken en voor de verwarming, worden door de lucht vervoerd. Spectaculair gezicht zo'n transportnet onder aan de helikopter. Wij zijn de volgende ploeg die met de helikopter door de Milford Sound naar het eindpunt van onze tocht worden gevlogen. Het waait behoorlijk als we een stuk langs de kust vliegen tot aan de Milford Sound, Lesley kijkt benauwd, maar George vindt het fantastisch en steekt regelmatig met een brede grijns zijn duim omhoog. De Milford sound is ongelofelijk indrukwekkend. Rotswanden die loodrecht in het water vallen en ontelbare watervallen, die van grote hoogten naar beneden kletteren. Van bovenaf lijken de cruisebootjes, die door de Sound varen maar klein te zijn. Respect en ontzag voor dit natuurschoon dat niet door mensenhanden gemaakt kan zijn! Veel te snel staan we weer aan de grond en zijn onze beide gidsen weer paraat om de bagage van de helikopter naar de bus te brengen. De vier vrienden die de bustour maken schepen zich hier in voor een overnight cruise in the Milford Sound en worden weg gebracht naar de scheepsterminal. Wij wandelen met John naar een uitzichtpunt vanwaar we goed zicht hebben op de Sound, met de dominerende Mitre Peak, 1692 meter. Als ook de tweede ploeg is geland stappen we in de bus voor onze twee uur durende tocht naar Te Anau over Milford Road, 120 kilometer door het Te Wahipounamu reservaat. Het is het grootste natuurreservaat van het zuidelijk halfrond, met de hoogste bergen, de grootste bossen, de wildste rivieren, de grootste gletsjers, de grilligste bergkammen en de diepste meren. Een voorrecht om daar drie dagen te mogen wandelen. In 1930 begon de bouw van de Homertunnel (1270 meter) waar we doorheen rijden. Het duurde bijna 20 jaar om de tunnel uit te hakken en verschillende werkers vonden de dood toen een lawine het werkkamp vernietigde. Het water van de honderden watervalletjes sijpelt door de rotsen in de tunnel. Het verkeer wordt gereguleerd door een stoplicht. Om beurten mag het verkeer er door.
Het is rustig in de bus. Iedereen ligt een beetje te dutten na de inspannende dagen. Rond half 5 zijn we weer bij de Fjordland Cinema en staat er nog een afscheidsborreltje klaar. Wij blijven met Tom en John achter als de rest van gasten weer in de bus stapt voor nog eens een rit van 2 uur naar Queenstown. Maarten neemt nog een biertje met de mannen en ik loop naar de Campground om een paar oerhollandse sleutelhangers met klompjes voor onze gidsen te halen. Zoveel Nederlandse gasten lopen er niet de Hollyfordtrack dus is dat een mooi aandenken. Ze zijn er blij mee. Op hun advies gaan we een hapje eten bij de Redcliff om deze dagen in stijl af te sluiten. Dan terug naar de camper, douchen en de beentjes omhoog. Heerlijk.