Naar neef Jacque in Alexandra

Dinsdag 14 januari
Vandaag rijden we van Te Anau naar Alexandra in Central Otago. Daar woont mijn neef Jacque. Hij emigreerde 41 jaar geleden naar Nieuw Zeeland en heeft uiteindelijk zijn stekje gevonden in Alex, zoals ze hier Alexandra noemen. Dit deel van het Zuider eiland wordt gedomineerd door fruitboomgaarden en winery's. Centraal Otago strekt zich uit over een ontzettend ruig plateau in de luwte van de Southern Alps. De streek kent hete zomers en koude winters, met vorst en sneeuw op de heuvels en overal zijn nog de overblijfselen te zien van de goudzoekerstijd.
We parkeren onze camper, om aan de oever van de rivier de Clutha, te lunchen. Te fris om dat buiten te doen jammer genoeg. Twee mannen zijn bezig om het gras op deze plek te maaien. Ze klagen over de slechte zomer. Het is veel te koud voor de tijd van het jaar. Dat hadden wij ook al ontdekt! Na de lunch is het nog een drie kwartier naar Gully Road waar Jacque en zijn vrouw Sharon wonen. We passeren in het stadje zowaar een Rabobank. Tegen 3 uur arriveren we op de Lips Estate. Zo kun je het wel noemen, 2,2 ha groot met een oprijlaan met olijfbomen en drie bergketens die de achtertuin omzomen. Wow, dat ziet er fantastisch uit evenals Jacque, die ons allerhartelijkst verwelkomt. De laatste keer dat we elkaar zagen in Nederland is ruim 5 jaar geleden. We drinken eerst thee en koffie (Senseo, tot Maarten's grote genoegen) en krijgen dan een rondleiding door de tuin met fruitbomen en de groentetuin. Tegen die tijd is ook Sharon thuis en drinken we natuurlijk een lekker glaasje op het terras en is er voldoende bij te kletsen. Daar nemen we de tijd voor en ondertussen worden er drie wasjes gedraaid en gedroogd. Voornamelijk de kleren die we aan hebben gehad tijdens de track. Terwijl Jacque de BBQ warm stookt breng ik wat spullen uit de camper naar de logeerkamer waar we een paar dagen gebruik van zullen maken. We laten de lamskoteletten en de nieuwe aardappelen en sla uit eigen tuin, goed smaken. Als we bijna klaar zijn arriveert nicht Miriam met John. Zij schuiven nog snel aan, na een voor hen lange rit vanuit Hanmer Springs. We halen gezamenlijk jeugdherinneringen op aan onze grootouders en een regel van een oud versje brengt me terug op de knie van opa Schellens die altijd zong over Pietje Peren. Familiebanden zijn toch een bijzonder iets en zeker aan de andere kant van de wereld. De avond vliegt voorbij en het is al middernacht als we gaan slapen. Jacque heeft morgen een vrije dag genomen om de omgeving met ons te verkennen.