Central Otago
Door: Nelleke
Blijf op de hoogte en volg Maarten en Nelleke
19 Januari 2014 | Nieuw Zeeland, Alexandra
Woensdag 15 januari
Rustig wakker worden en ontbijten en zo rond 10.00 uur met ons vijven op pad. Sharon moet werken.
Jacque werkt als operationeel en logistiek manager voor de Otago Central Rail Trail. Het voormalige spoor van Dunedin naar Alexandra is ontmanteld en wordt nu gebruikt voor verschillende trips met de fiets, mountainbike, te voet of te paard. Je kunt dagtochten maken of kiezen voor een vierdaagse trip met accommodaties, maaltijden en een gids. Voor ieder wat wils op deze 150 kilometer durende fietstocht door de mooiste plaatsjes van Central Otago. Vandaag doen we wat van die bezienswaardigheden met Jacque als gids. We starten op de nog enige, voor verkeer in gebruik zijnde, hangbrug die dateert van 1880. We bezoeken een winkel uit de tijd van de goudzoekers in Oturehua, compleet met Van Berkel snijmachine en bezoeken Hayes Engineering en homestead. Het engineering gedeelte is vooral interessant voor de “boys”. Miriam en ik zijn vooral geïnteresseerd hoe de mensen vroeger leefden. Mevrouw Hayes was voor die tijd al een geëmancipeerde dame, die meewerkte in het bedrijf en met de fiets “ de boer opging” met allerlei spullen die door haar man werden gefabriceerd. Haar slogan was: ‘ Necessity is the mother of invention”. Na de rondleiding door Hayes wordt het tijd voor de lunch in de Wedderburn Tavern, ook gelegen aan de Trail. Het is heerlijk weer dus we kunnen buiten op het terras zitten.
Na de lunch richting St Bathan’s waar ook goud werd gedolven in de rivier de Clutha. Er gaan verhalen dat het in het plaatselijke hotel “The Vulcan” spookt. Het nabijgelegen Blue Lake is ontstaan omdat destijds door gouddelvers een complete heuvel werd “uitgespoeld”. Nu wordt het gebruikt voor watersport en kun je er prima wandelen. We brengen nog een bezoek aan kluizenaar Bob die de restanten van een Welsh Gouddelversdorpje bewaakt. We worden van te voren gewaarschuwd want Bob staat bekend om zijn Big Hug voor het vrouwelijke deel van het bezoekend gezelschap. Hij staat ons vriendelijk te woord, maar heeft helaas geen tijd om ons rond te leiden dus dat doet Jacque. Voor de big hug neemt hij tijd! Zijn kippen, eenden en ganzen wandelen gezellig met ons mee. In de pub, het laatste adres vandaag, wordt onder het genot van een glas de dag geëvalueerd. Thuisgekomen eten we op het terras heerlijke verse zalm (koud en warm gerookt en sushi) die Miriam en John hebben gekocht vlakbij het plaatsje Twizel, waar een grote zalmkwekerij is. Het smaakt prima evenals de glazen wijn. Het begint te waaien dus verkassen we naar binnen. ’s Nachts trekt de wind aan tot orkaankracht en fluit hij om het huis. Beetje onrustig slapen dus. Volgens Jacque horen dit soort stormen bij het voorjaar en niet in de zomer.
Donderdag 16 januari
Jacque moet weer aan het werk want het is hier hoogseizoen nu, maar Sharon neemt ons mee naar een aantal winery’s om Central Otago’s beroemde Pinot Noir te gaan proeven. Bij de eerste winery proeven we een 7tal slokken verschillende wijnen en kopen geen Pinot Noir maar een mooie Chardonnay. Dan op weg naar Cromwell, dat ligt maar 30 minuten rijden van Queenstown. In 1862 werd ook hier goud gevonden kwamen er in een paar dagen duizenden mijnwerkers op af, die het plaatsje drastisch veranderden. Recent heeft Cromwell weer een transformatie ondergaan toen de Clyde dam gebouwd werd als onderdeel van een waterkrachtproject. Delen van Cromwell verdwenen onder water en veel historische huizen moesten worden afgebroken en opnieuw opgebouwd in Old Cromwell. Dit stukje is nu een attractie voor toeristen. We wandelen wat rond en drinken een kopje koffie. Dan verder naar de restanten van het goudzoekersverleden dat hier de omgeving domineert en we maken een wandeling naar de Bannockburn Sluicings. Nog een paar winery’s bekijken, waar Jacque en Sharon zelf gewerkt hebben en dan voor een late lunch op weg naar het Bannockburn Hotel. Terug bij de Lips Estate duikt Maarten in zijn boek en ga ik aan ons vakantieverslag werken. Ik loop ernstig achter! We eten pas laat en John helpt Sharon met het bereiden van een lekkere curry. Het was wederom een genoeglijke dag en avond.
Vrijdag 17 januari
Miriam en John vertrekken om 9 uur naar hun uiteindelijke bestemming Nelson en Abel Tasman in het noorden. Wij besluiten naar Dunedin te rijden (220 km) en dan zaterdag terug naar Alexandra. Jacque en Sharon hebben vanavond een feest waar ze ook zullen overnachten. We gaan eerst tanken en geld pinnen en Maarten bezoekt even de collega van de Rabobank in Alexandra. Ze hebben hier niet veel meegekregen van de bankperikelen van de laatste tijd en “Our focus is Agriculture” zoals het affiche aan de wand zegt. Onderweg begint het te regenen. Het zijn buien, maar toch. We rijden uren tussen golvende heuvels en zien dan vanaf Milton de woeste kustlijn opdoemen. Verlaten, wilde zuidelijke stranden. We besluiten vanmiddag het Otago Schiereiland te bezoeken. Aan het einde ervan is Taiaroa Head, hier is een broedkolonie van koningsalbatrossen op het vasteland, de enige ter wereld. Albatroskuikens groeien hier ieder jaar. De weg er naar toe is heel smal en loopt langs talloze baaien met een fraai uitzicht op Dunedin. Op weg naar de Albatrossen slaan we af om te gaan lunchen in Larnach Castle, het enige kasteel dat Nieuw Zeeland rijk is. Gebouwd door bankier en koopman William Larnach in 1871. Vijf jaar lang is er aan gebouwd met meer dan 200 werklieden en naar verluidt heeft hij er € 225.000 aan besteedt. Het heeft hem geen geluk gebracht want de goede man pleegde in 1898 zelfmoord. Mooie entourage, prachtige tuinen en ook hier regenbuien en harde wind. Wat een zomer! In het restaurant van het kasteel brandt de open haard en is het behaaglijk warm. Ik neem een glaasje bubbels, dat past wel bij de entourage vind ik. Na de lunch maken we een rondje door de tuinen en hebben mooi zicht op Dunedin en het schiereiland. Nu naar de albatrossen. We kunnen mee met de excursie van half 6. De aardige mevrouw in het centrum belt voor ons het Top Ten Holidaypark om een plaats voor vanavond te reserveren. We krijgen van een van de gidsen het verhaal te horen van de broedplaats van de albatrossen, ze komen ieder jaar terug uit Antartica om hier een nest te bouwen en te broeden. Albatrossen zijn partners voor het leven. Na de voorlichting gaan we naar het observatiepunt. Er zijn op dit moment 5 nesten en het mannetje en het vrouwtje blijven om beurten op het nest en het ei. Per broedseizoen legt het vrouwtje maar een ei. Gelukkig is het observatiepunt overdekt want het waait, dat mag enige naam hebben. Wij zouden spreken van een stevige zuidwesterstorm. In het begin is er nog geen vogel te zien, maar dan stopt het met regenen en komen er wel vijf van die enorme vogels aanvliegen. Hun vleugels hebben een spanwijdte van wel 3 meter. Wat een pracht gezicht. Een van de mannetjes landt bij zijn vrouwtje op het nest en het lijkt of ze even gezellig samen zitten te keuvelen, voordat hij weer verder vliegt. Blijkbaar nog geen aflossing van de wacht. Na een half uur observatie bedanken we onze gids en gaan over dezelfde bochtige weg weer terug in de richting van Dunedin. Het Holiday park ligt op 2,5 km van het centrum van de stad en het weer nodigt niet echt uit om daar eens heen te wandelen. Op aanraden van de meneer bij de receptie gaan we eten bij de Tramshed Bistro. Dat is een wandeling van 10 minuten en met deze weersomstandigheden vind ik dat meer dan prima. Het is een schots aandoende kroeg annex restaurant, ook hier brandt de open haard en het eten is prima. We nemen bij de naastgelegen slijterij nog een borreltje mee om warm te blijven in de camper en pakken ook de elektrische kachel weer onderuit de bak. Onder het genot van een Texaans shotje en een Jagermeister zitten we weer knus in de camper.
Zaterdag 18 januari
Gelukkig, vandaag schijnt er een waterig zonnetje, de wind is gaan liggen en het is droog. Een mooie dag voor een bezoek aan Dunedin, de hoofdstad van Otago. De rijkdom van de stad in de 19de eeuw leverde een chique Victoriaanse stad op midden in de Stille Zuidzee en hiervan is nog veel in tact gebleven. De Schotse erfenis is nog steeds te zien en hier kun je nog een winkel vinden waar kilts te koop zijn. Dunedin is de oude Keltische naam voor Edinburgh. We parkeren de camper en wandelen naar het Octagon, het hart van de stad. In het park een standbeeld van de dichter Robert Burns. Hij is de componist van het lied Auld Lang Syne, bij ons beter bekend als “ Wij houden van Oranje”. Achter Burns rijst St.-Paul’s Anglican Cathedral op. We lopen naar binnen en een bruidspaar is net foto’s aan het maken. We maken even een praatje met de mevrouw van de ansichtkaarten. Iedereen vraag hier waar je vandaan komt en als je zegt uit Nederland dan kennen ze of landgenoten of ze zijn er zelf geweest. Ook deze mevrouw heeft Amsterdam en Delft bezocht. Na de kathedraal richting Centraal Station, een monument in Edwardian-bouwstijl en een getuigenis van het geloof van de kolonisten in het spoor. Inderdaad mooi. Aan de achterkant van het station is een Farmers Markt en ja, het is op zaterdag ook markt in Best dus lopen we nu hier maar eens overheen. Het zijn vooral de boeren uit de omgeving die hier hun fruit, vlees en eieren verkopen. Maar er zijn ook straatmuzikanten en een clown die kindertjes vermaakt. Misschien iets voor ons Centrummanagement om dat eens uit te proberen!
Ik koop een kilo overheerlijke, grote, donkerrode, zoete kersen om mee te nemen naar Jacque en Sharon. Ze gaan als warme broodjes over de toonbank en het jongetje dat ze verkoopt doet goede zaken. Hiermee hebben we het grootste deel van de stad wel gezien en we besluiten om via een andere route terug te rijden naar Alexandra. Kunnen we alvast de Rail Trail met de auto rijden, want die loopt vanaf het stadje Middlemarch naar Alexandra. Het landschap verandert snel, van strand naar uitgestrekte heuvels met heel veel kuddes schapen die vreedzaam staan te grazen. Sjonge wat hebben ze hier veel schapen. Ik pak mijn IPadje erbij en tik wat verder aan mijn verslag. In de wijde omtrek geen mug te zien om met oma Swinkels te spreken. Geen auto, geen huis, geen café, helemaal niets, ja schapen! En vanaf Middlemarch regelmatig een stuk Rail Trail. In Hyde ligt een aardig restaurant aan de weg en we stoppen om een tosti te eten. Er zijn hier een aantal fietsers aan het lunchen. Een vriendelijke man komt vragen of we onze camper willen verzetten, die belemmert het uitzicht, want ze zijn een film aan het maken over de Rail Trail. Laat dit nou toch Jacque zijn baas zijn. Grappig toeval. Na de tosti verder naar Alexandra waar we vanavond Jacque en Sharon trakteren op een etentje om hen te bedanken voor de genoten gastvrijheid dezer dagen. Rond vier uur draaien we weer de oprijlaan in aan de Gully Road en zijn we weer “thuis”. We kunnen even buiten zitten op het terras alvorens ons om te kleden voor het diner. Jacque heeft gereserveerd bij de “Red Brick” waar we lekker buiten kunnen eten in de knusse binnentuin. Het is lekker en gezellig. Nog een rondje Alexandra by night, een afzakkertje bij hen thuis en dan slapen. Morgen na het ontbijt gaan we verder naar Mount Cook en Lake Tekapo.
Rustig wakker worden en ontbijten en zo rond 10.00 uur met ons vijven op pad. Sharon moet werken.
Jacque werkt als operationeel en logistiek manager voor de Otago Central Rail Trail. Het voormalige spoor van Dunedin naar Alexandra is ontmanteld en wordt nu gebruikt voor verschillende trips met de fiets, mountainbike, te voet of te paard. Je kunt dagtochten maken of kiezen voor een vierdaagse trip met accommodaties, maaltijden en een gids. Voor ieder wat wils op deze 150 kilometer durende fietstocht door de mooiste plaatsjes van Central Otago. Vandaag doen we wat van die bezienswaardigheden met Jacque als gids. We starten op de nog enige, voor verkeer in gebruik zijnde, hangbrug die dateert van 1880. We bezoeken een winkel uit de tijd van de goudzoekers in Oturehua, compleet met Van Berkel snijmachine en bezoeken Hayes Engineering en homestead. Het engineering gedeelte is vooral interessant voor de “boys”. Miriam en ik zijn vooral geïnteresseerd hoe de mensen vroeger leefden. Mevrouw Hayes was voor die tijd al een geëmancipeerde dame, die meewerkte in het bedrijf en met de fiets “ de boer opging” met allerlei spullen die door haar man werden gefabriceerd. Haar slogan was: ‘ Necessity is the mother of invention”. Na de rondleiding door Hayes wordt het tijd voor de lunch in de Wedderburn Tavern, ook gelegen aan de Trail. Het is heerlijk weer dus we kunnen buiten op het terras zitten.
Na de lunch richting St Bathan’s waar ook goud werd gedolven in de rivier de Clutha. Er gaan verhalen dat het in het plaatselijke hotel “The Vulcan” spookt. Het nabijgelegen Blue Lake is ontstaan omdat destijds door gouddelvers een complete heuvel werd “uitgespoeld”. Nu wordt het gebruikt voor watersport en kun je er prima wandelen. We brengen nog een bezoek aan kluizenaar Bob die de restanten van een Welsh Gouddelversdorpje bewaakt. We worden van te voren gewaarschuwd want Bob staat bekend om zijn Big Hug voor het vrouwelijke deel van het bezoekend gezelschap. Hij staat ons vriendelijk te woord, maar heeft helaas geen tijd om ons rond te leiden dus dat doet Jacque. Voor de big hug neemt hij tijd! Zijn kippen, eenden en ganzen wandelen gezellig met ons mee. In de pub, het laatste adres vandaag, wordt onder het genot van een glas de dag geëvalueerd. Thuisgekomen eten we op het terras heerlijke verse zalm (koud en warm gerookt en sushi) die Miriam en John hebben gekocht vlakbij het plaatsje Twizel, waar een grote zalmkwekerij is. Het smaakt prima evenals de glazen wijn. Het begint te waaien dus verkassen we naar binnen. ’s Nachts trekt de wind aan tot orkaankracht en fluit hij om het huis. Beetje onrustig slapen dus. Volgens Jacque horen dit soort stormen bij het voorjaar en niet in de zomer.
Donderdag 16 januari
Jacque moet weer aan het werk want het is hier hoogseizoen nu, maar Sharon neemt ons mee naar een aantal winery’s om Central Otago’s beroemde Pinot Noir te gaan proeven. Bij de eerste winery proeven we een 7tal slokken verschillende wijnen en kopen geen Pinot Noir maar een mooie Chardonnay. Dan op weg naar Cromwell, dat ligt maar 30 minuten rijden van Queenstown. In 1862 werd ook hier goud gevonden kwamen er in een paar dagen duizenden mijnwerkers op af, die het plaatsje drastisch veranderden. Recent heeft Cromwell weer een transformatie ondergaan toen de Clyde dam gebouwd werd als onderdeel van een waterkrachtproject. Delen van Cromwell verdwenen onder water en veel historische huizen moesten worden afgebroken en opnieuw opgebouwd in Old Cromwell. Dit stukje is nu een attractie voor toeristen. We wandelen wat rond en drinken een kopje koffie. Dan verder naar de restanten van het goudzoekersverleden dat hier de omgeving domineert en we maken een wandeling naar de Bannockburn Sluicings. Nog een paar winery’s bekijken, waar Jacque en Sharon zelf gewerkt hebben en dan voor een late lunch op weg naar het Bannockburn Hotel. Terug bij de Lips Estate duikt Maarten in zijn boek en ga ik aan ons vakantieverslag werken. Ik loop ernstig achter! We eten pas laat en John helpt Sharon met het bereiden van een lekkere curry. Het was wederom een genoeglijke dag en avond.
Vrijdag 17 januari
Miriam en John vertrekken om 9 uur naar hun uiteindelijke bestemming Nelson en Abel Tasman in het noorden. Wij besluiten naar Dunedin te rijden (220 km) en dan zaterdag terug naar Alexandra. Jacque en Sharon hebben vanavond een feest waar ze ook zullen overnachten. We gaan eerst tanken en geld pinnen en Maarten bezoekt even de collega van de Rabobank in Alexandra. Ze hebben hier niet veel meegekregen van de bankperikelen van de laatste tijd en “Our focus is Agriculture” zoals het affiche aan de wand zegt. Onderweg begint het te regenen. Het zijn buien, maar toch. We rijden uren tussen golvende heuvels en zien dan vanaf Milton de woeste kustlijn opdoemen. Verlaten, wilde zuidelijke stranden. We besluiten vanmiddag het Otago Schiereiland te bezoeken. Aan het einde ervan is Taiaroa Head, hier is een broedkolonie van koningsalbatrossen op het vasteland, de enige ter wereld. Albatroskuikens groeien hier ieder jaar. De weg er naar toe is heel smal en loopt langs talloze baaien met een fraai uitzicht op Dunedin. Op weg naar de Albatrossen slaan we af om te gaan lunchen in Larnach Castle, het enige kasteel dat Nieuw Zeeland rijk is. Gebouwd door bankier en koopman William Larnach in 1871. Vijf jaar lang is er aan gebouwd met meer dan 200 werklieden en naar verluidt heeft hij er € 225.000 aan besteedt. Het heeft hem geen geluk gebracht want de goede man pleegde in 1898 zelfmoord. Mooie entourage, prachtige tuinen en ook hier regenbuien en harde wind. Wat een zomer! In het restaurant van het kasteel brandt de open haard en is het behaaglijk warm. Ik neem een glaasje bubbels, dat past wel bij de entourage vind ik. Na de lunch maken we een rondje door de tuinen en hebben mooi zicht op Dunedin en het schiereiland. Nu naar de albatrossen. We kunnen mee met de excursie van half 6. De aardige mevrouw in het centrum belt voor ons het Top Ten Holidaypark om een plaats voor vanavond te reserveren. We krijgen van een van de gidsen het verhaal te horen van de broedplaats van de albatrossen, ze komen ieder jaar terug uit Antartica om hier een nest te bouwen en te broeden. Albatrossen zijn partners voor het leven. Na de voorlichting gaan we naar het observatiepunt. Er zijn op dit moment 5 nesten en het mannetje en het vrouwtje blijven om beurten op het nest en het ei. Per broedseizoen legt het vrouwtje maar een ei. Gelukkig is het observatiepunt overdekt want het waait, dat mag enige naam hebben. Wij zouden spreken van een stevige zuidwesterstorm. In het begin is er nog geen vogel te zien, maar dan stopt het met regenen en komen er wel vijf van die enorme vogels aanvliegen. Hun vleugels hebben een spanwijdte van wel 3 meter. Wat een pracht gezicht. Een van de mannetjes landt bij zijn vrouwtje op het nest en het lijkt of ze even gezellig samen zitten te keuvelen, voordat hij weer verder vliegt. Blijkbaar nog geen aflossing van de wacht. Na een half uur observatie bedanken we onze gids en gaan over dezelfde bochtige weg weer terug in de richting van Dunedin. Het Holiday park ligt op 2,5 km van het centrum van de stad en het weer nodigt niet echt uit om daar eens heen te wandelen. Op aanraden van de meneer bij de receptie gaan we eten bij de Tramshed Bistro. Dat is een wandeling van 10 minuten en met deze weersomstandigheden vind ik dat meer dan prima. Het is een schots aandoende kroeg annex restaurant, ook hier brandt de open haard en het eten is prima. We nemen bij de naastgelegen slijterij nog een borreltje mee om warm te blijven in de camper en pakken ook de elektrische kachel weer onderuit de bak. Onder het genot van een Texaans shotje en een Jagermeister zitten we weer knus in de camper.
Zaterdag 18 januari
Gelukkig, vandaag schijnt er een waterig zonnetje, de wind is gaan liggen en het is droog. Een mooie dag voor een bezoek aan Dunedin, de hoofdstad van Otago. De rijkdom van de stad in de 19de eeuw leverde een chique Victoriaanse stad op midden in de Stille Zuidzee en hiervan is nog veel in tact gebleven. De Schotse erfenis is nog steeds te zien en hier kun je nog een winkel vinden waar kilts te koop zijn. Dunedin is de oude Keltische naam voor Edinburgh. We parkeren de camper en wandelen naar het Octagon, het hart van de stad. In het park een standbeeld van de dichter Robert Burns. Hij is de componist van het lied Auld Lang Syne, bij ons beter bekend als “ Wij houden van Oranje”. Achter Burns rijst St.-Paul’s Anglican Cathedral op. We lopen naar binnen en een bruidspaar is net foto’s aan het maken. We maken even een praatje met de mevrouw van de ansichtkaarten. Iedereen vraag hier waar je vandaan komt en als je zegt uit Nederland dan kennen ze of landgenoten of ze zijn er zelf geweest. Ook deze mevrouw heeft Amsterdam en Delft bezocht. Na de kathedraal richting Centraal Station, een monument in Edwardian-bouwstijl en een getuigenis van het geloof van de kolonisten in het spoor. Inderdaad mooi. Aan de achterkant van het station is een Farmers Markt en ja, het is op zaterdag ook markt in Best dus lopen we nu hier maar eens overheen. Het zijn vooral de boeren uit de omgeving die hier hun fruit, vlees en eieren verkopen. Maar er zijn ook straatmuzikanten en een clown die kindertjes vermaakt. Misschien iets voor ons Centrummanagement om dat eens uit te proberen!
Ik koop een kilo overheerlijke, grote, donkerrode, zoete kersen om mee te nemen naar Jacque en Sharon. Ze gaan als warme broodjes over de toonbank en het jongetje dat ze verkoopt doet goede zaken. Hiermee hebben we het grootste deel van de stad wel gezien en we besluiten om via een andere route terug te rijden naar Alexandra. Kunnen we alvast de Rail Trail met de auto rijden, want die loopt vanaf het stadje Middlemarch naar Alexandra. Het landschap verandert snel, van strand naar uitgestrekte heuvels met heel veel kuddes schapen die vreedzaam staan te grazen. Sjonge wat hebben ze hier veel schapen. Ik pak mijn IPadje erbij en tik wat verder aan mijn verslag. In de wijde omtrek geen mug te zien om met oma Swinkels te spreken. Geen auto, geen huis, geen café, helemaal niets, ja schapen! En vanaf Middlemarch regelmatig een stuk Rail Trail. In Hyde ligt een aardig restaurant aan de weg en we stoppen om een tosti te eten. Er zijn hier een aantal fietsers aan het lunchen. Een vriendelijke man komt vragen of we onze camper willen verzetten, die belemmert het uitzicht, want ze zijn een film aan het maken over de Rail Trail. Laat dit nou toch Jacque zijn baas zijn. Grappig toeval. Na de tosti verder naar Alexandra waar we vanavond Jacque en Sharon trakteren op een etentje om hen te bedanken voor de genoten gastvrijheid dezer dagen. Rond vier uur draaien we weer de oprijlaan in aan de Gully Road en zijn we weer “thuis”. We kunnen even buiten zitten op het terras alvorens ons om te kleden voor het diner. Jacque heeft gereserveerd bij de “Red Brick” waar we lekker buiten kunnen eten in de knusse binnentuin. Het is lekker en gezellig. Nog een rondje Alexandra by night, een afzakkertje bij hen thuis en dan slapen. Morgen na het ontbijt gaan we verder naar Mount Cook en Lake Tekapo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
