Hollyford Track

Zaterdag 11 januari
Vandaag start onze driedaagse “tramping” tocht door de Hollyford vallei. We gaan de rivier volgen tot aan de monding in de Tasmanzee. We worden om kwart voor 9 verwacht om kennis te maken met de rest van het gezelschap. We zijn de eersten en maken kennis met de andere gids die mee gaat, John. Hij is een Engelsman en woont met zijn vrouw en zoontje in Te Anau. Tom hebben we gisteren al ontmoet. Kopje koffie en thee en dan wachten op de bus uit Queenstown. Die arriveert rond 9 uur. Ons gezelschap voor de komende drie dagen is erg divers. Een echtpaar uit Griekenland, Penny en George, hij is zeebioloog. Een gepensioneerde architect Frederik uit België en Lesley uit Londen. Zij maken een 23 daagse reis door Nieuw Zeeland per bus.
Dan twee jongedames uit Moskou en twee vriendinnen die allebei lid zijn van dezelfde politieke partij. Deze pittige dames zijn 78 en 79 jaar. Dan nog een jong stel van 22 uit Queenstown, Steven en Amanda, ze wonen sinds kort samen. Bagage in de bus en dan op naar het beginpunt van de track. Dat is nog zo’n twee uur rijden. We rijden een tijdje langs het meer en door de vallei. Hier zijn grote boerenbedrijven met vooral schapen. We leggen aan bij Gunn’s Camp, 8 kilometer voor de start en daar bezoeken we het museum dat het verhaal vertelt over de eerste Europese pioniers die in dit gebied kwamen (http://www.gunnscamp.org.nz/history-of-gunns-camp/). We zullen nog veel meer verhalen horen in de komende dagen. Het stikt er van de sandfly’s. Lesley heeft een tube met zonnebrandcrème gecombineerd met 80% deet. We mogen het allemaal gebruiken en dan maar hopen dat die rotdingen wegblijven.
Na nog een kopje koffie met cake in de bus naar het startpunt. Rugzak en lunchpakket, nog een groepsfoto en daar gaan we op weg. Vandaag 17 kilometer tropisch regenwoud met prachtig weer. De zon schijnt volop. Hopen dat dit zo blijft! Tom is degene die op verschillenden punten verhalen vertelt over de pioniers, het woud, de namen van bergen en meertjes en vooral van de ontberingen van de eerste mannen en vrouwen die dit onherbergzaam deel van Nieuw Zeeland hebben ontdekt. Ongelofelijk! We komen langs watervallen, kleine vriendelijke stroompjes die hun weg naar beneden zoeken en steken via touwbruggen verschillende keren de rivier over.
Om een uur of 2 lunchen we op een soort strandje in de rivierbedding van de Hollyford rivier die dan weer snel en dan weer langzaam stroomt. De grootste uitdaging van vandaag, volgens de gidsen is behalve de afstand, the little Homer Saddle, een heuvel van 165 meter, die we op moeten klimmen, maar dat is geen al te groot probleem. De Russische dames gedragen zich vreemd en afzijdig. Zijn voortdurend in de weer met elkaar en hun Iphones, hoewel er nergens bereik is in het woud en voelen zich ver boven ons verheven, lijkt het. De rest van het gezelschap is erg aangenaam. We wandelen stevig door en net als ik begin te denken, nou is het wel welletjes doemt de Pyke Lodge op waar we de nacht zullen doorbrengen. De gastheer en gastvrouw staan al met een drankje klaar om ons te begroeten en wijzen ons het onderkomen voor de nacht en de douches. Het is eenvoudig maar keurig. Wat een zaligheid om die bergschoenen uit te trekken!
Na de douche staat er een heerlijk glas koude Sauvignon klaar. Verdiend, ben ik van mening. Daarna een heerlijke maaltijd die door onze hosts is klaar gemaakt. Na het eten zoeken we gewapend met een hot water bottle (warme kruik) ons bed op. Morgen opnieuw een lange dag voor de boeg en we worden om kwart voor 7 gewekt.

Zondag 12 januari
Ik word wakker van de regen op het dak van de lodge en niet zo maar regen, het komt er met bakken tegelijk uit. Dat heb ik nog niet zo heel vaak meegemaakt. Shit, hopen dat het droog wordt voor we gaan wandelen. Dat is ijdele hoop gebleken want om kwart over 8 als we vertrekken is het zeker niet minder hard aan het regenen. Dus allerlei lagen kleding aan, thermals, of te wel wollen lange maillot en shirt met lange mouwen (wintersport onderkleding), fleecetrui en waterdicht regenjack en broek. Hoera! Gids Tom verzorgt zeer vakkundig mijn blaren die ik heb gelopen. Terug in Nederland koop ik andere schoenen is het voornemen. Op naar Lake Alabaster en wandelen over de langste swingbridge in Fjordland. Na een paar minuten maakt het niet meer uit of het nu zachtjes of hard regent. Grappig om te zien dat iedereen probeert om zijn schoenen en voeten droog te houden. Dat is onbegonnen werk want de prachtige droge paadjes van gisteren zijn veranderd in kleine en grote poelen en snelstromende riviertjes. Rond 10 uur drinken de liefhebbers nog een koffie in de lodge en zijn er warme pancakes voor de nodige energie. Ik doe een paar droge sokken aan, vergeefse moeite blijkt later. We stoppen de hoognodige spullen in de daypack en dan een eindje wandelen naar de rivier en vervolgens in de jetboat. Die neemt de rest van onze bagage mee naar de lodge waar we vanavond zullen verblijven. Dat scheelt toch ruim 8 kilo. Net zoveel als ik ben kwijtgeraakt met mijn dieet! Na een jetboattrip via de rivier en Lake McKerrow worden we weer aan land gezet voor het volgende deel van de tocht. Onze Russen hebben het eerste deel van de ochtend overgeslagen en gaan ook nu niet mee, maar laten zich direct afzetten bij de lodge. Ze doen hun naam eer aan!
Weer op weg en nog geen 5 meter later moeten we meteen al door een flinke stroom waden. Ik denk slim te zijn door een omweg te nemen en verzwik mijn enkel. Stom dus want er is geen ontkomen aan en. Op sommige plaatsen gaan we tot aan de knieën door het water en zelfs door de rivier! Wat een avontuur en het wordt steeds leuker eerlijk gezegd. Rond de klok van twee komen we bij een soort veredelde tent/hut om te lunchen en daar is de tafel gedekt, er is warme soep, koffie, thee, sandwiches en allerlei lekkere dingen. Er is zelfs een heus toilet, (gat boven een ravijn, maar met wc bril) en buiten een wastafel met zeep en handdoek. Niet te geloven toch. De lunch is via een soort van motorbike gebracht door de mensen van de Martin’s Bay Lodge. Wat is dat heerlijk. Er komt een waterig zonnetje door. George, onze Griekse professor geeft een eigen voorstelling van Singing in the rain! Hij danst door de plassen. Ineens komt dat gevoel weer boven van kleine kinderen die in de plassen springen. Geweldig. Verder gaat de tocht naar de Bay of Boulders en Long Reef waar we kennis maken met zeehonden die in het zonnetje op de rotsen liggen te luieren. Dan terug naar het strand waar we worden opgepikt door de boot die ons naar ons onderkomen van vandaag brengt. Ook daar worden we opgewacht door de vriendelijke gastheer en gastvrouw. Diana en Jimmy, een Engels echtpaar. De drying room is heetgloeiend gestookt, als een sauna, om onze natte spullen te drogen. Douchen en een herhaling van de avond tevoren. Behalve de wijn krijg ik een special treatment van gids John, die met ijszak en massage mijn enkel verzorgt. Het eten en de wijn zijn weer heerlijk en het open haardvuur weldadig. Gewapend met de hot water bottle (wat een uitvinding) gaan we naar onze kamer. Morgen weer kwart voor 7 reveille. Lijkt het leger wel!
Wordt vervolgd!