Boodschappen en de “Black Beach”

Vrijdag 27 februari

Op donderdagavond heb ik Miriam geholpen om prijslijsten voor Safe T Sleep (Miriam’s bedrijf) te maken in Excel. ’s-Morgens leg ik dat aan Mieke, haar dochter, uit. Mieke werkt sinds een jaar bij haar op kantoor. Als we alles een beetje opgeruimd hebben gaan we boodschappen doen voor het thuisfront. We gaan naar een adresje dat Miriam weet. In Papakura op weg naar Clevedon heeft een oud echtpaar een handeltje in Mauri producten, voornamelijk Pounamu Products. Pounamu is het Maori woord voor het NZ Green Stone, jade. Joyce heet de vrouw en is erg goedlachs. Maarten vindt haar niet zo knap, ik denk dat het een understatement is. We slaan van alles in. Nog even langs de Italiaan waar we ook op onze tweede dag van de vakantie waren, om te lunchen. Daarna rijden we door naar Clevedon om wat voor de kleinkinderen uit te zoeken. Huub heeft een locomotief gevraagd en we hebben een prachtig houten exemplaar, gemaakt in NZ, voor hem gevonden. Wel jammer dat deze locomotief geen “stoppelstangen” heeft, maar we hopen dat hij voor de rest aan de verwachtingen voldoet. Ook voor Rein en Joep slagen we.
Rond zes uur rijden we met Miriam en Tangata naar Karioitahi beach. Dat is een strand aan de westkust met puur zwart zand. We rijden daar kilometers, bijna tot Whatipu beach, in de avondzon, met de auto over het strand. De navigatie geeft aan dat we door de zee rijden. Er is behalve enkele crossmotors niemand te zien. Dat kun je in Europa jezelf niet voorstellen. Het zand is zwart omdat het ijzer bevat. Dat had je ook in Oakura bij New Plymouth. Er is hier ook een fabriek die het ijzer uit het zand haalt voor staalproductie. Van het resterende zand wordt glas gemaakt.
Tegen dat het donker wordt gaan we naar het restaurant Agave dat bij de oprit naar het strand ligt. Daar is het licht net uitgevallen maar we kunnen er met kaarslicht gewoon eten. Tot onze verrassing staat er als aperitief Valdespino sherry op de kaart. Dertig jaar geleden toen Maarten als student nog wat bijverdiende met de wijnhandel verkochten we honderden liters aan alle vrienden en bekenden. Nu wordt er bijna geen sherry meer gedronken.Uiteraard startten we dan maar met een sherry’tje uit het hartje van Jerez de la Frontera. Nadien eten we romantisch bij kaarslicht, af en toe wreed verstoord doordat de elektriciteit plotseling weer werkt. Moe maar voldaan arriveren we na een lange omweg weer in Takanini.