De Coromandel, van Bush naar Beach

Zaterdag 28 februari

Als we wakker worden meldt Miriam dat Karl vanuit Whangamata heeft gebeld dat het aan de kust ontzettend stormt. Na even contact te hebben met Karl besluiten we toch te gaan. Met name omdat de weerberichten voor zondag en maandag goed zijn. Het regent en waait echt op zijn Hollands. We doen het op ons gemakje en rijden eerst naar Tante Jos van Gisbergen in Patamahoe. Dezelfde richting als vrijdagavond. Daar zijn Ome Cees en Oma Truusje ook voor een dagje uit. We worden daar gastvrij ontvangen met een heerlijke lunch. Jos van Gisbergen is dit jaar weduwe geworden. Ze was getrouwd met een Fries die ze op de boot naar Nieuw Zeeland in 1951 had leren kennen. De huizen zijn hier allemaal heel groot met flink wat grond eromheen. Maar Patamahoe ligt wel afgelegen.
We rijden nog steeds in de regen door naar de Coromandel Peninsula. Als je van de autobaan afdraait kom je eerst door een heel vlak stuk rond de plaats Ngatea. Volgens onze chauffeur van Kea wonen hier veel Nederlanders om dat die de voorkeur gaven aan een voor hen bekend landschap toen ze hier kwamen. Daarna rijden via Thames en Coromandel Town het hele schiereiland rond op weg naar Whangamata. De weg is smal en bochtig maar wel schitterend. En dat ondanks het matige weer. We rijden er veel langer op dan we hadden gepland. Uiteindelijk arriveren we om zeven uur in het beachhouse van Karl en Sherryn. We worden opnieuw allerhartelijkst ontvangen. Snel een borrel en dan wat eten in de Harbour Club. In het clubhuis is het zelfbediening. Zelf je borden gaan halen en ook weer leeg terugbrengen. Heel gezellig want iedereen kent elkaar en ook heel lekker seafood. Je kijkt eruit op de haven en de boten. De TV staat aan want NZ speelt rugby tegen Zuid Afrika. Karl volgt dat fanatiek omdat hun zoon Mark een professioneel rugbyspeler is bij de London Whasps. Je ziet hier dus geen voetbal.
Na het bezoek aan de haven kletsen we wat bij in het beachhouse waar inmiddels ook hun dochter, Kylie, met de kinderen is thuis gekomen.

Zondag 1 maart

Alweer maart. We hebben februari in Nederland overgeslagen en dat is ons goed bevallen. Het weer is opgeknapt en we beginnen de dag met een duik in de Pacific. Aangevoerd door Karl gaan Nelleke, Kylie en ik het water in. De temperatuur is goed en de omgeving fantastisch.
Na het ontbijt maken we een wandeling langs de Opoutere beach. Daar komen bush en beach samen. Je wandelt er door een groen regenwoud en zo weer op een zandtong in de oceaan. Met zeldzame en beschermde vogels. De variatie is hier groot.
En opnieuw lekker lunchen. Aan het einde van de middag vertrekken Karl en Sherryn naar Hamilton met de kleine Pia. Kylie is met de jongste een paar dagen naar een vriendin op het Zuidereiland. We hebben het huis nog een dag voor ons alleen. Lekker lezen en voorzichtig nog wat zon oppikken, want die brandt hier hevig. Zelfs een extra duikje in de oceaan zit erin.

Maandag 2 maart

Opnieuw beginnen we de dag met een duik in de golven. Daarna een rustig ontbijtje op het balkon en dan wat opruimen. Intussen wordt het gras om het huis gemaaid door een tuinman die oorspronkelijk uit Muiden komt. Hij was echter zo jong toen hij naar Nieuw Zeeland emigreerde dat hij geen Nederlands meer spreekt. Hij maait het gras bij 18 huizen in deze straat. Veel meer beplanting is er ook niet rond de huizen. Niet nodig want de rest van de natuur is al prachtig. Tijd genoeg voor een mooie strandwandeling en wat schelpen zoeken. Van iedere beach hier heeft Nelleke een aandenken. Dan op een bankje in de zon kijken naar de surfers die hier op de golven halsbrekende toeren uithalen met hun surfboard. ’s-Middags rijden we langs de Seabird coast terug naar Takanini. Daar stoppen we op verschillende plaatsen om op zijn Japans foto’s te maken. Op weg van Kawakawa naar Clevedon kopen we bij de groothandel een paar dozijn oesters. Dat komt wel van pas als we bij Miriam komen. Die is een beetje in mineur want haar relatie met vriend Tangata is over. Wij vinden dat niet zo vreemd.
Miriam heeft voor de avond een paar vrienden uitgenodigd voor een farewell party. Niet alleen voor ons maar ook voor haarzelf omdat ze zondag voor vijf weken naar Europa gaat. Haar zoon Cameron gaat op 20 maart trouwen met Caroline in Londen. De gasten brengen een zelfgemaakt toetje mee dat als een soort borrelhap of laat dessert dient. Door Walter wordt er weer gitaar gespeeld en zo is de cirkel van de vakantie ongeveer rond. Ondertussen voeren we nog een discussie over de stand van de sterren in Nieuw Zeeland.De Grote Beer op 2 maart 2009 in Nieuw Zeeland staat als een steelpan met de steel naar links. Eens kijken hoe dat in Europa is.
Morgen inpakken. Dat is minder.