Barbecue in Hamilton
Door: Maarten
Blijf op de hoogte en volg Maarten en Nelleke
26 Februari 2009 | Nieuw Zeeland, Hamilton
Dinsdag 24 februari
Als we ‘s-morgens wakker worden hebben we geen haast om te vertrekken. De zon schijnt weer op de Tasman zee en we hoeven maar 240 km te rijden. Het eerste stuk loopt nog tot Mokau langs de kust. Daarna buigen we nadat we koffie hebben gedronken landinwaarts. Wat meer bergachtig. Dus wat meer afwisseling. We arriveren rond vier uur bij Ome Cees. De happy couple zit al aan een borrel. Wat dat betreft liggen ze elkaar wel. We praten wat bij over de belevenissen van de afgelopen twee weken. Zij weten minder dan de aandachtige weblezer. Ome Cees houdt niet van de modernisering en is dus nog niet of zal misschien wel nooit op het world wide web worden aangesloten. Om half zes worden we voor de barbecue bij Karl en Sherryn verwacht. Bernadette, de jongste dochter van ome Cees, gaat ook mee.
Karl en Sherryn hebben hun oudste dochter Kylie met haar twee kinderen, Pia en Ashton, voor drie weken uit Brisbane over. Ze zijn net voor de vierde keer opa en oma geworden van Cooper, een zoontje van hun dochter Sarah. Een groot gezelschap uit alle windstreken dus. Onze camper hebben we bij het huis gezet. Dat kan hier en dan hoeven we vanavond niet meer te rijden. Karl heeft een mooi huis met een groot terras dat uitkijkt op de Waikato River. Hier bouwen ze alle huizen gelijkvloers en dus zonder verdieping. Het enige hoge gebouw dat je in Hamilton ziet is het ziekenhuis. Lekker als je daar tijdens een aardbeving ligt. Hier doet men bij de huizenbouw aan inbreiden. Dat gaat in Nederland ook komen. Hopelijk niet bij onze achterburen in de tuin. Je hebt wel het idee dat je vrijstaand woont maar zit toch redelijk kort op je buren. Zo kijk je vanuit onze camper zo op het huis van de buurman. Bij Miriam heb je hetzelfde idee. Karl bakt lamsvlees, dat hebben ze hier genoeg, op de barbecue. Als de zon weg is koelt het vlug af. We eten dus binnen. Karl spreekt nog goed Nederlands en Reusels. Opmerkelijk als je met zeven jaar vertrokken bent. In 1957. Dus Nelleke heeft haar neef nooit eerder ontmoet, maar het klikt geweldig. De sterke verhalen uit Reusel worden vermengd met discussies over Nieuw Zeeland en ook Australië. Als Ome Cees, Oma en Bernadette naar huis zijn en Kylie en de kinderen naar bed praten we nog wat na met Karl en Sherryn. Moe maar voldaan duiken we voor de laatste nacht onze camper in.
Als we ‘s-morgens wakker worden hebben we geen haast om te vertrekken. De zon schijnt weer op de Tasman zee en we hoeven maar 240 km te rijden. Het eerste stuk loopt nog tot Mokau langs de kust. Daarna buigen we nadat we koffie hebben gedronken landinwaarts. Wat meer bergachtig. Dus wat meer afwisseling. We arriveren rond vier uur bij Ome Cees. De happy couple zit al aan een borrel. Wat dat betreft liggen ze elkaar wel. We praten wat bij over de belevenissen van de afgelopen twee weken. Zij weten minder dan de aandachtige weblezer. Ome Cees houdt niet van de modernisering en is dus nog niet of zal misschien wel nooit op het world wide web worden aangesloten. Om half zes worden we voor de barbecue bij Karl en Sherryn verwacht. Bernadette, de jongste dochter van ome Cees, gaat ook mee.
Karl en Sherryn hebben hun oudste dochter Kylie met haar twee kinderen, Pia en Ashton, voor drie weken uit Brisbane over. Ze zijn net voor de vierde keer opa en oma geworden van Cooper, een zoontje van hun dochter Sarah. Een groot gezelschap uit alle windstreken dus. Onze camper hebben we bij het huis gezet. Dat kan hier en dan hoeven we vanavond niet meer te rijden. Karl heeft een mooi huis met een groot terras dat uitkijkt op de Waikato River. Hier bouwen ze alle huizen gelijkvloers en dus zonder verdieping. Het enige hoge gebouw dat je in Hamilton ziet is het ziekenhuis. Lekker als je daar tijdens een aardbeving ligt. Hier doet men bij de huizenbouw aan inbreiden. Dat gaat in Nederland ook komen. Hopelijk niet bij onze achterburen in de tuin. Je hebt wel het idee dat je vrijstaand woont maar zit toch redelijk kort op je buren. Zo kijk je vanuit onze camper zo op het huis van de buurman. Bij Miriam heb je hetzelfde idee. Karl bakt lamsvlees, dat hebben ze hier genoeg, op de barbecue. Als de zon weg is koelt het vlug af. We eten dus binnen. Karl spreekt nog goed Nederlands en Reusels. Opmerkelijk als je met zeven jaar vertrokken bent. In 1957. Dus Nelleke heeft haar neef nooit eerder ontmoet, maar het klikt geweldig. De sterke verhalen uit Reusel worden vermengd met discussies over Nieuw Zeeland en ook Australië. Als Ome Cees, Oma en Bernadette naar huis zijn en Kylie en de kinderen naar bed praten we nog wat na met Karl en Sherryn. Moe maar voldaan duiken we voor de laatste nacht onze camper in.
-
26 Februari 2009 - 11:23
Arij Heijboer:
Het lijkt me ontzettend leuk om je familie in zo'n ver land weer te ontmoeten.Soms elkaar voor het eerst (weer)zien en verder lekker bijkletsen onder het genot van een hapje en een drankje.
Enjoy your last trip with the camper.
Arij -
27 Februari 2009 - 10:17
Theo Noordenbos:
Beste Nelleke,
Ik heb bovenstaand bericht een paar keer goed gelezen maar met 'happy couple' kan ik niet zoveel. Hoe hangt de vlag erbij ??!!??
Omdat dit waarschijnlijk een van de laatste berichten is en een happy end altijd een leuke afsluiting lijkt wil ik graag enige duidelijkheid namens alle lezers.
Of komt er nog een prijsvraag over dit onderwerp? -
01 Maart 2009 - 08:49
Bregje:
Ik ben het volkomen met Theo eens, hebben we nu een nieuwe opa of niet?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
