Lady Knox, duivelsinktpotten en Lake Taupo

De geisers liggen vlak bij onze camping. Als we om negen uur wegrijden staan we om kwart over negen bij de ticket balie. Dan maar op ons gemak naar de Lady Knox, die haar naam dankt aan de dochter van gouverneur-generaal lord Ranfurly en iets van het wandelpark afligt. Daar stroomt een grote hoeveelheid toeristen samen in een natuurtheater en gaan naar een rokende hoop zitten kijken. Om kwart over tien zitten ze allemaal met hun fototoestel in de aanslag. Er gebeurd echter niets. En dat wisten wij van mijn collega Richard Romijn die hier een paar dagen eerder was. Even later komt er een man die uitleg geeft. Hij strooit wat zeeppoeder in de kegel, om het koude water dat het warme water afdekt zacht te maken. Vervolgens krijgen we een spuitende geiser van wel 21 meter hoog. Toch een spectaculair gezicht ook al wordt Moeder Natuur een handje geholpen. Het hele schouwspel duurt een kwartiertje en dan vetrekken we naar het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Daar lopen we meer dan een uur door een kratervormig maandlandschap. Sommige kraters hebben kokende bronnen en een aantal zijn opvallend geel gekleurd door zwavelafzettingen uit gassen die vanuit de grond ontsnappen. Je kunt het ook ruiken! Er zijn kokende modderpoelen, met de fantasievolle naam “inktpot van de duivel” en “krater van de hel”, maar ook een “champagnepoel” en een “oesterpoel”. Een fascinerend gezicht.

Rond twaalf uur rijden we verder richting Lake Taupo. Dat is niet te ver. We doen boodschappen in Taupo en zoeken dan weer een Top Ten Holiday Park op. Het is helder weer en de zon schijnt strak, maar er staat veel wind. Op dit grote park is veel luxe maar weinig gezelligheid. Het heeft niets van Afritz (onze familiecamping in Oostenrijk). Ik doe even een dutje en Nelleke draait wat wasjes. Er staan droogmolens voor algemeen gebruik en met zoveel wind is de was snel droog.
Rond vijf uur pakken we een taxi naar het meer. Daar lopen we langs de kust en stuiten op een wel heel bijzonder fenomeen. Er worden golfballen verkocht om een hole in one te kunnen slaan op een honderd meter ver, in het meer liggend houten vlot. Voor 20 dollar waag ik een kans met 25 ballen. Ik raak 5 keer het eiland. Dat levert 5 ballen extra op. Een hole in one zit er dit keer niet in. We drinken een echt Australisch biertje (Speight Gold medal ale) en wijntje in de pub. Met football en al. Daarna lekker eten bij het Waterfront Restaurant en dan terug naar de camping. Even skypen met Geertje en Bart over hun huizenplannen en dan naar bed.