Whales spotten per helikopter

Zaterdag 21 februari

Als we wakker worden is de lucht blauw. Een prima dag om te gaan vliegen. Eerst ontbijten en dan wandelen we op ons gemakje richting de helikopterbasis. Er zijn nog twee Engelse dames, Carol en Beth die met ons meegaan. Wij vinden het prima. Na de nodige veiligheidsinstructies en uitleg over de soort walvissen die zich hier bevinden, de “sperm whales”, de grootste getande walvissen die er zijn, kan ons avontuur beginnen. Maarten mag voorin zitten en de dames gaan achterin. We hebben prima zicht. Ik ben weer even terug in Bosnië, 2003 toen ik samen met Rudi Hemmes en Guus van Leeuwe met een helikopter het 17de Pantserinfanteriebataljon Fuseliers Garderegiment Prinses Irene bezocht.
We vliegen langs de kustlijn van Kaikoura en horen via de koptelefoons op onze oren de instructies van de piloot en ook de conversatie tussen de helikopter en de boten, die via het water op zoek zijn naar de whales. Fototoestel bij de hand en jawel we spotten de eerste walvis, tjonge wat zijn die beesten groot. Dit is een mannetje van zo’n 40 jaar oud en heet Tiake. Er leven hier in Kaikoura vooral mannetjes, de vrouwtjes zijn naar elders vertrokken omdat ze het in deze wateren te koud vinden. De reden voor hun verblijf hier is vooral omdat het vlak aan de kust behoorlijk diep is, zo’n 1000 meter. De whales liggen aan de oppervlakte om zuurstof op te doen voordat ze onder water verdwijnen. Ze hebben zo’n 40 minuten nodig om zich van voldoende zuurstof te voorzien en als het zover is dan duiken ze pardoes onder. Het enige wat ze dan nog laten zien is hun staart. Nadat Tiake is ondergedoken om te gaan eten vliegen we verder, want via de radio horen we dat er nog een whale is te zien. De piloot vliegt dan eens linksom en dan eens rechtsom zodat we allemaal in de gelegenheid zijn om mooie plaatjes te schieten. Na een drie kwartier vliegen gaan we weer richting de kust om nog even te landen op een van de bergtoppen die Kaikoura omringen. We verlaten de helikopter om ook hier weer van de “scenery” te genieten en dan terug naar de landingsplek. Een onvergetelijke ervaring rijker staan we rond 12 uur weer aan de grond en gaan op het terras bij de whale watch even bijkomen van alle indrukken onder het genot van een kopje koffie.
Terug op de camping kan de korte broek aan en wandelen we het stadje weer in om te gaan lunchen en te proeven van een Kaikoura glaasje wijn. Want behalve whales hebben ze hier ook een prima Sauvignon Blanc. Het leven is goed en niet alleen in het Brabantse land!
De rest van de middag relaxen met een boek aan de rand van de pool, waar ook de kindertjes Romijn nog even komen zwemmen met hun papa en mama. Morgen weer terug naar Picton om met de ferry over te steken naar het Noordereiland. Het einde van de campertocht komt langzaam in zicht. Jammer, je kunt hier makkelijk 6 weken rondzwerven in plaats van 6 dagen. Wie weet komt er een volgende keer.